Ηχώ παραδείσου…

Όταν πάψει η φυλακή να είναι φυλακή και ο ορίζοντας,

χορτασμένος χρώματα, αφήσει,

έναν λυγμό, να γίνει μουσική,

που τρίζει

μέσα στο φαρδύ γαλάζιο του πουκάμισο, αχ γυναίκες

ελάτε να με αγαπήσετε

πίσω από όλα αυτά τα αδιάφορα πράγματα

που με αναλώνουν, κάνοντάς με

δορυφόρο μελαγχολίας.

Απλησίαστα όλα αντανακλώνται..

Μνήμες από μια άλλη προ-ύπαρξη- και πώς την έχω

αφού με μαγνητίζει

η σκιά και αποκτούνε

σάρκα οι επιθυμίες μου;

Μετρώ τα πάντα -κανένα δεν έχω. Ούτε

φιλιού ανάμνηση, ούτε

την μυρωδιά απ' το φρεσκολουσμένο

κεφάλι σου Μαρίνα

εκεί στο λιμανάκι του έρωτα και του αγγίγματος

την θαλερή μυσταγωγία..

Για αιώνες ανήλικος ενήλικος, για χρόνια

να μην υπακούω πουθενά- με κυρίευσαν

αιθέρια άνθη, φωτιές επακόλουθες

αυτών που δεν οξειδώνονται

στο πείσμα των καιρών και στον μόχθο της ύλης.

Κι εκείνα που μου αποκρύπτονται

όταν το βράδυ εισχωρεί το άστρο μες την κάμαρά σου

θα 'ρθουνε να με βρουν,

ελαφρά,

αποστηθισμένα,

μέσα στην αγριότητα των εποχών, καλλιεργημένα

σε ώτα που γυμνάστηκαν να πιάνουνε την μουσική

από μια νότα που επικρεμάται

στο τίμιο ξύλο του λεξιλογίου,

φρέσκια

σαν η ηχώ

από νεόκοπο -και μην τον χάσουμε!-

παράδεισο…