Η μελαχρινή…

Ας με χωρέσει η κοιλιά του αέρα καθώς

καταβροχθίζει τα καλάμια   πέρα

από την λίμνη,

μια Κυριακή

αιμάσσουσα,   

σαν η πληγή ενός τριαντάφυλλου

που περιμένει

δική του ανάσταση.

Μηρυκάζουν έμπνευση τα πουλιά· από τον ύπνο τους

εκπίπτει ένα "λα",

σαν νότα

γαλανή, ισόβαθμη

με του ουρανού τα νικητήρια.

Και, στο γήπεδο των αγωνισμάτων,

τα δέντρα παραβγαίνουν στην τοξοβολία

ο έρωτας να νικά και να μένει

πάντα ο έρωτας.

Με την σάκα μου ήρθα:

Μαθητής του φιλιού, μικρό παιδάκι

που άγγιξε την σάρκα σου και αναστατώθη'..

Και σε κοιτάζω εκεί, μελαχρινή που μ' έκαψες·

σε κοιτάζω που απολάς τις φωτιές να καταφάνε

τα πάντα.

Θα πυροσβένω άραγε κάτι απ' όλα με το κοντορεβιθούλικο ποίημα μου;

Θα με δεις να σωθώ;