Αποκαθήλωση των ειδώλων…

Με ποια νοημοσύνη έχω πορευτεί, με ποιο θάρρος;

Να σχηματίζω μια ελευθερία που πονά, να κάνω

Σκέψεις δύσκολες.

Όταν κοιμάμαι και μ' αγγίζουν

οι εφιάλτες

ακούω τις φριχτές φωνές

των βασανισμένων, ακούω

τον δήμιο να σαρώνει

την γραμμή την κόκκινη της απανθρωπιάς.

Στον σκληρό ήλιο ζαρώνουν

τα σπίτια

Ο άνεμος τα γδέρνει

Πάνω στην ώχρα των τοίχων τους

ένας κισσός

σαν εξώφυλλο σ' ένα βιβλίο όπου κατοικείται

από μελαγχολικά όντα, όντα που κληρονομήσαν

τον πόνο όλης της οικουμένης.

     Κρυώνουν τα σώματα, οι ψυχές

κρυώνουν.

Άραγε μια μέρα η μπότα του δικτάτορα θα στοιβαχτεί

ανάμεσα σε άχρηστα πράγματα, στον αραχνιασμένο χώρο

ενός παλαιοπωλείου, κι η προτομή του

σαν μια ταριχευμένη κεφαλή που ζει στην αποστροφή, θα κουβαληθεί

απόναν ταπεινωμένο ζητιάνο, ανάμεσα

σε χιλιάδες άλλα κρανία, θυμωμένη

με την μοίρα της κι όμως

τόσο, να την κοιτάζεις πια, παρακμασμένη;

Ονειρεύομαι για να αντέχω.

Αντέχω γιατί πεισμώνω πάνω από τις εποχές.

Βλέπω το είδωλο που αποκαθηλώνεται κι ας κόστισε

πολλές ζωές

στην κουρασμένη ανθρωπότητα.

Βλέπω την ομορφιά που ξεκεφαλώνει

πίσω απ' τα βουνά της κακεντρέχειας.

Γι αυτό αντέχω…