Η αιωνιότητα στον κήπο…

Το έχασα εκεί που το βρήκα. Πάω

Προς τα ανοιχτά τριαντάφυλλα, ο κήπος

Αφομοιώνει τον θόρυβο, μια σκόνη

Μπουχός που δρέπει το ευφάνταστο μπουμπούκι και το βυθίζει

Στο μέγα κλάσμα των σύννεφων. Πάω

Προς τον κήπο. Εσύ προβαίνεις στο παράθυρό σου

Και ανεμίζεις χαλκοκόκκινα μαλλιά. Στο νυχτικό σου

Χωρά ένα κορμί που με τα στήθια του

Ανάβει πιο τον πόθο. Πάω προς τον κήπο

Τα τριαντάφυλλα χαρίζουν τον πορφυρό χιτώνα τους

Στον άνεμο, σε κείνο το κλάσμα που ανταμώνει

τα σύννεφα, στην σεμνή μυρωδιά που κλαίει

Μέσα στο μεσημέρι, ζητώντας το επιγραμματικό μεθύσι

Μιας φωνής που έδωσε το ύφος της

Στον γαλανό αέρα μιας στιγμής που φαίνεται

Τόσο μεγάλη μες την αμετάφραστη αιωνιότητα..