Σκηνικό..

Σκαλωσιές που φτάνουν ως τον ουρανό

Λόγια λιγνά και αέρινα, λόγια σωσμένα

Μέσα στην αστραπή και κάτω από της βροχής τις εξάψεις..

Γυαλίζουν τα αλουμίνια, τα κτίρια είναι διοπτροφόροι γίγαντες

Που κοιτούν κατάματα τον ήλιο.

Το μικρό κορίτσι στάθηκε κάτω από την μαρκίζα

Και χαμογέλασε. Κοιτάξτε είπε, ισορροπώ

πάνω σε μια ψιχάλα!

Δεν φυσούσε καθόλου. Ο αποβροχάρης ήλιος χτυπούσε παλαμάκια.

Η μέρα γελούσε. Πέρασε μια μεσόκοπη μ’ ένα ποδήλατο σε χρώμα βυσσινί.

Οι αχτίνες του γυάλιζαν. Οι τζαμαρίες γύρω γυάλιζαν.

Το κινητό χτυπούσε. Με καλούσες από το πουθενά μιας κατάφασης και ζητούσες ρέστα συμπάθειας τώρα που όλοι βαδίζουν μην ξέροντας

κατά που να κατευθυνθούνε..