Μ’ όλο το σώμα έφυγα από την γραφή.

Μ’ όλο το σώμα έφυγα από την γραφή. Ασπάστηκα

Σηλυβρία των κύκνων

Στο κενό, έπεσαν στο κενό τα λόγια, η πλάση

λιγόστεψε·

τώρα που το ξανακοιτώ, θάνατος ήταν κι ο ύπνος

πρόβα στον θάνατο.

Και η θάλασσα

πώς άνοιξε τα φτερά της και με πήρε

ταξιδιώτη των ωκεανών;

Στον αφρό των κυμάτων ψίθυροι νωχελικοί

τρέμουν, λιγώνουν το νερό που στραφταλίζει

Και σαν ο ήχος προσευχής που αναπέμπει το πέλαγος κατά τον θείο ουρανό

λουλούδια μουρμουρίζουν μουσικές που κρατιούνται από ‘να σφύριγμα του ποιμένα που υπνώνει

κάτω από την βελανιδιά της φαντασίας..