Ο άνεμος..

Οι σκέψεις νομιμοποιούν την τόλμη· αλλά

και ο άνεμος,

αυτός ο λέων ο διαφανής

είναι κάτι το άπιαστο

που νομοθετεί περίτρανα

πάνω στο χάος.

Κάποτε θα πρέπει να αναλύσουμε τον άνεμο, να δούμε

την πηγή, το βακχικό πνεύμα, τις μαινάδες του,

την ροπή προς την απουσία.

Κάτω από αφέγγαρες νύχτες μπαίνει

από το παράθυρο και τρέμει
την κουρτίνα και την ανασηκώνει

ως τον αντικρινό τοίχο, εκεί που

το κάδρο με την εικόνα του κυνηγιού αφήνει
τις αγριόπαπιες να απορούν και να τρομάζουν

με όλα και τον κυνηγό

να είναι έτοιμος για κάτι που κι εκείνος δεν ξέρει, μόνο

να νιώθει ότι υποτάσσεται
στην σκηνοθεσία του τοπίου· ο άνεμος

μπαίνει σαν κλέφτης και σαρώνει βιαστικά την τάξη· όλα
μοιάζουν αλλαγμένα· αποφλοιώνονται
ακόμα και τα καλαμπόκια της γιαγιάς

που άφησε κάπου κοντά στον νεροχύτη να τα ψήσει
το άλλο πρωί..

Στον κήπο έξω πάντως, οι μουριές
έριξαν τα φύλλα τους και τώρα αισθάνονται
πιο φιλικά -δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν
και τίποτα να δώσουν·

ξημερώνει, κάποτε ξημερώνει,-

είναι γλυκιά αυτή η πρώτη ώρα
που το φως χαράζει τα εμβλήματά του πάνω

στο στήθος της μέρας.

Ακούγεται μια σιγανή μουσική· κάπου

γλεντάνε ακόμα. Ο άνεμος
είναι ένα δυνατό ηχείο που αναμεταδίδει

τα αισθήματα

την φωνή και το πάθος του κόσμου..