Πόσιμη μελαγχολία

Πόσιμη μελαγχολία    ο ουρανός είναι δεξαμενή αισθημάτων

εξακριβωμένα κάποτε κλαίει.

Με ίδιους φίλους και το χυδηριώτικο κρασί

η νύχτα πάει πρίμα-δεν προσέχω

που ο χρόνος πολεμά και με στέλνει απίκο

κακά και σκληρά μου γεράματα..

Όμως στην κουβεντούλα πιάστηκα και μ’ άρεσε    κι ας μην βγάλεις ποτέ σου συμπέρασμα   ετούτο το κατορθωμένο σου το παίρνει έτσι και άλλως ο άνεμος    μην κόπτεσαι να αποδείξεις τίποτα    στιγμές ευτυχισμένες λίγες σου αναλογούν   κέρδισε

το χρώμα και ας λείψει το σχέδιο,   δεν πετυχαίνουν πάντα οι πολιορκίες   απτάλικος χορός επάνω στα πλακάκια ακούγονται τα τακουνάκια σου    ποια μέθη σε κρατάει    νηφαλιότητα αχρείαστη ετούτη την στιγμή τι να σου κάνει;

                                                          26.1.2014