έλα να κατοικήσεις μαζί μου.

Γ


Είναι η μέρα που με μισεί και μ’ έχει (αυτό το θυμάμαι)
πολλές φορές ξυλοδαρμένο..


Τώρα θέλει να μου φερθεί καλά,
το προσπαθεί και βλέπω
το προσποιητό της χαμόγελο σαν μια γκιλοτίνα
που εγκυμονεί για μένα κινδύνους..


Δες!
Είναι στον μήνα της·
γέννησε·
μου ‘κοψε την ψυχή!


Στο νούμερο 27, οδός Κονίτσης
μένουν οι φίλοι μου, φοιτητές.


Σπουδάζουν πάνω στα γρανάζια
που κι εγώ κι εσύ κινούμαστε:


στοίβες δολάρια, χιλιάρικα, δραχμές!
Φαντασμαγορία!


Οι δρόμοι φωνάζοντας, στριγκλίζοντας, με κορναρίσματα
φρεναρίσματα, κλάξονς-
για να περάσει ένα ασθενοφόρο ή
μια πυροσβεστική…
Καίγεται το σπίτι σου-
Τρέξε αν τ’ αγαπάς- Αλλιώς
έλα να κατοικήσεις μαζί μου.


Κάτω απ’ τ’ αστέρια υπάρχει πολύς
τόπος-
κι είναι το νοίκι φτηνό,
καλή η διάθεση!
9.3.1982