Να το πιάσουμ’ ανάποδα:

Να το πιάσουμ’ ανάποδα: από κει 
που ό,τι πεις αυτόματα αμφισβητείται και

είναι δεν είναι σύμβολο ο ουρανός.

Η Μαρίνα διάβαζε σε όλη την διαδρομή, στο βαγόνι

από τον Πειραιά στην Κηφισιά. Ήταν χειμώνας. 
Ήταν ωραία τα γαντάκια της. 
Το κρύο πλάκωνε τα πάντα και τα έκανε νωχελικά.

Αγαπώ τα περιστέρια, μου είπε.

Η φωνή της είχε μια θερμή θλίψη.

Μετά, τα χρόνια πέρασαν, δεν  την ξανάδα.

Ίσως κρεμά τις μπουγάδες των ονείρων της πάνω στην ταράτσα του ορίζοντα.

Ίσως διαβάζει ακόμα τους στίχους που γράφω.

Πάντως κι ο χειμώνας δεν είναι ο ίδιος πια.

Ένα θωρηκτό ανέμου κανονιοβολεί μέσα στην μνήμη μου κι η μνήμη μου πια δεν υπάρχει.

Ο έρωτας που δύναμαι, αποστατεί..

                                                      1.1.2014