Από σκληρά μεροκάματα φθάρηκα ως το βαθύ κόκαλό
μου.
Τώρα ερμητικά κλειστός
σαν αχιβάδα που την πείραξαν και οχυρώθη᾿..
Να τι δεν μπόρεσα ποτέ: να διορθώσω
την πορεία της γης, να ειδοποιήσω
αυτόν που κινδυνεύει για επικείμενο θάνατο, να
πω αυτά όλα που ήθελα
και δίσταζα από προκαταλήψεις.
Το αίμα βοά από μυστικούς πόνους.
Δεν θα πω-θα κάνω. Πια θα κάνω.
Τι σημασία έχουν τα λόγια όταν τα συμβαίνοντα
είναι πάντα πικρά;
Μένω αποσβολωμένος να κοιτώ την αυγή και τον ήλιο
που ψηλώνει σε νόημα και θεϊκή παρουσία..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου