Της στιγμής η φορά..

Είναι η σκιά των πραγμάτων-ίσως λίγο απελπισμένη τώρα που η νύχτα είναι άγονη σαν ουρανός χωρίς αστέρια και όλο

το στερέωμα τρεμοσβήνει σαν τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια που για ώρες πολλές αναβοσβήνανε

ανάμεσα στην λύπη και την χαρά.          

Στα χαρτιά μου, το μολύβι είναι ανήσυχο.

Ούτε τον εαυτό μου δεν ξέρω.

Ξέρω την ειλικρίνεια της ύλης που δεν μπορεί

να είναι τίποτα άλλο από φτυάρι, λαμαρίνα, πέτρα, βιβλίο, αλλά δεν μπορεί να είναι ήχος, μουσική, αόριστη

ιδέα που υπονομεύει η ορδή των ανθρώπων. Ξέρω

να ακούω καλά:-όλους τους σιγανούς ψιθύρους που για σας σημειώνω

έχοντας την ευθύνη να είμαι πιστός στην καρδιά μου..