Για ένα όφελος χρόνου

Κι έπειτα είναι αυτές οι στιχομυθίες που καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Οι άνθρωποι

πονάνε.     Για ένα όφελος χρόνου και ένα κέρδος αδιάφορο

σπαταλούν την ζωή τους. Καημέ

που δεν σε είπα,

μαέστρο μου..

Εσύ με λιώνεις     λίγο λίγο..

Αγαπώ

τις λεμονιές, το οξύ άρωμα

και την σπιρτάδα που παίζει

πάνω στην φλούδα του χρυσού κόσμου τους.

Ο παππούς μου

κρατούσε στην τσέπη του έναν σουγιά

και μπόλιαζε το τρυφερό κορμάκι τους

παρακινώντας με να αντιγράψω.

Μα εγώ φοβόμουν τον πόνο

κι απέφευγα. Ήθελα

να νιώθω να κυλά ο χυμός

από την γη στον καρπό

αδιάλειπτα,

να μην υπάρχει

στιγμή που να διακοπεί αυτό το μήνυμα

που γεννά η ένδοξη καρποφορία. Κι έτσι

έφτασα να μπολιάζω με ποιήματα τον χρόνο-μήπως

και τονιστεί το τίποτα που στεφανώνει

όλες τις μέρες μας, μήπως

και γίνει η σελίδα

μία λυρική απόχη όπου συλλαμβάνονται

τραγούδια αηδονιών και αποφάσεις να ζευτεί η χαρά μου φυσεκλίκια..