Κάθε
μέγεθος που ταΐζει την απουσία είναι πλοκάμι της νύχτας.
Έρεβος
κρατεί το σιγόντο στο κοιμητήριο που βυθίζει στον μακάριο ύπνο το κορμί των
θανόντων.
Περνούνε
βιαστικά
τα αυτοκίνητα.
Τα φλας τους θρυμματίζουν την κρυστάλλινη ομίχλη και ρέουν προς της πόλης τον κορεσμένο χαμό.
Τα φλας τους θρυμματίζουν την κρυστάλλινη ομίχλη και ρέουν προς της πόλης τον κορεσμένο χαμό.
Αυτά που πρεσβεύει η εποχή είναι απογοητεύσεις.
Ένα φεγγάρι απεμπολεί την σοφία και κρεμά το
πανωφόρι του πάνω στο δρύινο μπαστούνι τ’ ουρανού.
Η ώρα δύο μετά τα μεσάνυχτα το κρύο είναι δίκοπο
και η ζωή είναι μελαγχολική και παραπαίει
Πίσω από τις μάντρες των εργοστασίων.
Ο άνεργος ακουμπά ψηλαφίζει τους εφιάλτες του.
Οι κυβερνήσεις αμαύρωσαν την ηθική των αστέγων.
Ο επαίτης καθεύδει κουρασμένα.
Το επιχείρημα που θα βρεις εναντίον της βαλτωμένης
κατάστασης άστο να βελάξει αλλά με επιθυμίες και λόγια κανείς πραγματικά δεν
αθωώνεται.
2.1.2014
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
"Κάθε μέγεθος που ταΐζει την απουσία είναι πλοκάμι της νύχτας"
Κι επειδή κινδυνεύουμε να μείνουμε από απουσίες, χειροκροτώ τον τόσο εύστοχο στίχο σου!
Καλό ξεκίνημα της χρονιάς έκανες Στρατή!
Οι απουσίες Μαρία μου είναι όλοι οι αληθινοί άνθρωποι που βγαίνουν από την ζωή μας από αυτά τα καθεστώτα της απόλυτης διαφθοράς.
Χαίρομαι πάντα για το πέρασμά σου και σε καληνυχτίζω ευχόμενος καλή χρονιά και δημιουργίες..
Δημοσίευση σχολίου