ΑΝΑΘΗΜΑ ΣΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ..

Ανάμεσα σ’ αυτά που ξέρω και σ’ αυτά που μη

Χωρά μια εγκατάλειψη μία προσήνεια ονείρων

Ανεκπλήρωτων όμως, σχεδόν

Που δεν σε πάνε πουθενά    κι ας σε σκεπάζει προστατευτικά η γλώσσα.

Μπλοκάρονται όλα και αδρά

Αμείβονται οι δοσίλογοι    στοχασμοί σου που σε καρατομούν

Άδικα των αδίκων   η Ελλάδα

στενάζει

Βορειότερα της ανθρωπιάς κρίνεται για να κρίνεται το μέλλον

Ο πλανήτης είναι μια άλυτη πλέον εξίσωση

Ο ατελέσφορος φόρος

Που πληρώνει μια ψυχή για να μ’ αξιοπρέπεια υπάρξει

Είναι η υποταγή της τελικά σε κείνο που θα την εκμηδενίσει.

Α ποίηση που με γύμνασες σε κάτι που δεν ξέρω και πώς να το πω

Άρρητο αλήθεια βασανάκι μου, τρελό παιδί μου – πού θα πας

Που οι αγκαλιές θα είναι πιο γλυκές από εμένα

Που σε περίμενα λες μια ζωή να πλεύσουμε γαλάζια σαν με μια τριήρη

Αήττητη που αντιμάχεται αλλά δεν θα την καταβάλει

Ποτέ η δύσκολη ζωή;…