Περσεφόνη..

Οι θλίψεις κατακαίγουν το δωμάτιο και στον τοίχο

τα κάδρα έχουν εμμονικό βαθύ πράσινο φόντο. Κλίμακες

έξω οδηγούν στην ταράτσα· ο ήλιος

σκαρφαλώνει παντού

και τα παράθυρα αφήνουν την ελευθερία να εισβάλει.

Δεν λείπει τίποτα από την καθαρότητα της διάθεσης. Τα φυτά

είναι στα πόστα τους, λιγάκι

πιο καλοβαλμένα

στο μάκρος του κήπου και που τα κρατούν αιώνες

πίσω από την μάντρα τα ίδια μάτια και ο ίδιος γήινος χορός

μιας Περσεφόνης που επανήλθε. Τότε

το φως γίνεται πιο σκληρό, σαν μία μάζα

που καταπνίγει τα πάντα ή

τα κάνει διάφανα, σαν ρίμες άλλων ποιητών

που πια δεν υπάρχουν.

Ο σκευωρός χρόνος πατά καλά τα πλήκτρα

στο πιάνο του γήρατος

τρίζουν οι αρθρώσεις

της ιστορίας που εγράφη᾿.

Μια σπίθα ονόματος που έρχεται από παλιά αφήνει

το στίγμα της επάνω στον καμβά των γεγονότων και είσαι εκεί ω θηλυκό που άγιασες

στων καιρών τον Νοτιά και στων άστρων το πνευμόνι που φυσά κατά την θάλασσα

φουρτούνες  χρυσανθέμων..

Σκηνοθεσίες ουρανών και κήπων..

                                                Σπάρτη 18.1.2014