Αρχαίο χορικό..

Ραγισμένο τζάμι, έξω μια καπνιά που βαραίνει την νύχτα.

Η Αθήνα βελάζει σαν αίγα που σκαρφάλωσε στην παρομοίωση της γης.

Ζαλισμένο φεγγάρι, του ουρανού η απόληξη.

Ξεπεράστηκαν οι φραγμοί των στίχων, αλλάζει το ύφος κι ο άνθρωπος.

Το μάτι των δέντρων εστιάζει στο μάκρος της ανάγνωσης, η πόλη ντύνεται διστακτικά γιορτινά.

Βάζουν ορόσημο οι γραφές και οι εμπνεύσεις.

Τα ψέματα που λέει η ζωή ο θάνατος τα λέει ποιήματα και τα διασκορπίζει γύρω γύρω από την γέρικη ελιά που με τα ασημένια φύλλα της κάνει το αρχαίο χορικό βατό κι απ’ τους ανίδεους ακόμη.