Αγαπώ την ποίηση γιατί ξεσκλαβώνει την μοίρα

Καυτό ατσάλι που παύει την κίνηση των ειωθότων..

Ισόρροπο μες τον κύκλο των αποφάσεων·

Καυτό πυρ που καγχάζει γευόμενο την δρόσο το πρωί-

Η γενιά μου μαραζώνει γιατί το αποφάσισε ο άρρωστος

Καπιταλισμός. Κοστίζει ψυχές το κι άλλο κι άλλο στημένο λεμόνι του.

Πού καταφεύγει η παρόρμηση και πού οδηγεί η απόγνωση τον κόσμο;

Αυτό που ανέρχεται κατέρχεται φθαρμένο κάτω από τον ήλιο των εποχών.

Η σκέψη αγαπά το διαλεκτικό που τρεμοσβήνει λυχνάρι της.

Αγαπώ την ποίηση γιατί ξεσκλαβώνει την μοίρα και οδηγεί

Στην αντίρρηση των αντιρρήσεων, σ’ αυτό το υγιές

Σύμπτωμα να παραφυλάς ν’ αρπάξεις λίγο

Ψωμί απ’ τον υποσχεμένο παράδεισο..