πεθαίνουνε ποτέ οι ποιητές; Όχι

Πεταλουδίτσες πλανεμένες από το φως και της λάμψης την ένδοξη φωτιά

Κι η νύχτα πέφτει

Κούρνιασαν τα πουλιά     ο χειραφετημένος άνεμος

Ζαλίζει με το λέγειν του τ’ αυτιά των δέντρων

Έμεινε στο μυαλό μου ένας στίχος

Απόναν ποιητή θανόντα     αλλά πεθαίνουνε ποτέ οι ποιητές; Όχι

Ζώντας στην απουσία τους αλλά γιατί μετείχαν

σε μια Αποκάλυψη, τεκμαίρονται

Με την θανή τους κάτι από συμπαντική Ομορφιά.

Κοιτώ τ’ αστέρια, σχήματα

Πολλά και να συνδέονται με των προβλέψεων το παιχνίδι

Τα λυρικά σώματά τους.

Πλανήτες απλανείς    και ο βασιλικός στην γλάστρα

Δέκα η ώρα βράδυ και να μην με αφήνει να ξεφύγω

Από την ησυχία η δροσερή θηλιά

του φεγγαριού.

                                     14.5.2013