Μην πλέεις προς την ουτοπία την αγκαθωτή.

Μην πλέεις προς την ουτοπία την αγκαθωτή.

Πολύ σιώπησα μέχρι να ‘χω μιλήσει και να με ακούς 
σαν μια ηχώ πίσω απ' τα βράχια του έρωτα.

Είναι η γυμνή φωνή ενός ειλικρινούς που κλαίει
κάτω απ’ τα φεγγάρια που τον γαλούχησαν.

Κι εδώ είναι η τραγωδία ζωντανή: δεν έχω
παρά των αναμνήσεων την σκιά και είσαι μέσα μου 
κάτι που μπορεί να μην είσαι

Αφού σε απομαγνητίζουν οι ιδέες και σε βάφουν με τα πάθη τους
οι λέξεις που ξεστόμισες και είπα
πριν γίνουν όλα ιστορία ενός βραδιού..