Ξυπνάς αγέρωχή μου ιέρεια!

Πίσω απ’ τα πράγματα, γυμνή σαν σάλπιγγα που θα σαρώσει τα μεγάλα τείχη

Και στεγνή σαν φωνή που την λυμαίνεται ο αέρας, πρωί

Που όσα δεν ξύπνησαν μένουνε νικημένα μες τον λήθαργο του ύπνου,

Κάτω από τις τριανταφυλλιές, πίσω απ’ τον μαντρότοιχο, στο σπίτι

Του κηπουρού που αγάπησε παραφυάδες ιδεών, εσύ

Προβάλλεις σαν ιέρεια που την στεφάνωσε με την αλώ του το φεγγάρι.

Και τότε που το κόσκινο του αέρα κρησάρει
την μελαγχολία μέχρι κόκαλο, ξεφεύγει

Σαν προσευχής καταστάλαγμα και σαν πάνω στα φύλλα η δρόσος, μια λεξούλα

Που ο έρωτας έπλασε, μια σύνεση

Να αποθεωθούν απ’ τα φιλιά τα σώματα και ν’ απομείνει

Γαλάζιος ύμνος της φωνής σου που δονεί το χάραμα και κάνει
την αυγή να ιριδίζει..