Ναυαγώ μέσα σου
καταπίνοντας φαρμάκι απ’ του βοριά τις θύελλες.
Πικραμένος τόσο
που να με λυπάται η κουστωδία των σκοτεινών πλασμάτων τ’ ουρανού.
Η ακταιωρός της
σελήνης
περιπολεί στην
καρδιά μου.
Φεύγεις μέσα από
γαλαρίες σιωπής και συμπαντικά άξεστα νεφελώματα.
Τα ποιήματα δεν
ωφελούνε.
Ο πόνος είναι βελονιά
που γκρεμίζει τους τοίχους της κάμαρας.
Βιδώνεται η
θλίψη μου επάνω
στα μαχητικά
άστρα.
Εκείνο που μιλώ
μες την ζωή που χάνεται δεν έχει
Καλό ξαντίμεμα.
Θα κλάψω πάνω
στο στήθος σου σαν το παιδί που τρόμαξε
μην την μάνα του
χάσει…
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου