Η επικαιρότητα της σιωπής…

Το κρασί χύθηκε από το φλασκί κι ο άνεμος

το ράντισε στην οικουμένη.

Τα πουλιά διαβουλεύτηκαν με το φεγγάρι κι η νύχτα

Ήταν κατάσταση φθίνουσα.

Μουσική επική και κράτος του πόθου.

Λεμονιές σαν φλογέρες οι κίτρινες.

Όξινα ζουν και όξινα πλέον βελάζουν.

Τότε ανακαλύπτω την σιωπή σαν μια χελώνα που έρπει ανάμεσα στην χλόη και μου έρχεται

Φορτωμένη καβούκι και μεγαλοθυμία.

Αποστρέφεται την μυθολογία της στιγμής και καταφεύγει

Στην ιστορία που καίει.

Επίκαιρη παρά ποτέ και σαν θεσμός δομημένη.

Η βροχούλα στάζει αργά ευρύνοντας

το εμβαδόν της άνοιξης.

Για να ανασαίνω, γράφω..