Είδα το φεγγάρι που ψήλωνε
παρ’ ολίγον γεμάτο κι ασημένιο σαν
Αρχαιοελληνικό νόμισμα, που έλεγε
κι ο ποιητής.
Ένα φεγγάρι δυνατό. Και μετά
Μικρότερο το βρήκα όταν ξύπνησα
Γύρω στις τρεις να είναι πιο
ψηλά και να σκορπά το φως του
Επάνω στα φυλλώματα και στην
αγρύπνια μου.
Αυτά που είπα μου καταλογίστηκαν.
Ο καιρός
Που περνά σε δικάζει. Μια φωνή
Ακούω όπως η μέρα έρχεται κι
ο ουρανός
Παίρνει το ώριμο χρώμα του,
πράος και βελουδένιος.
Η ποίηση ήρθε για να με
συναντήσει εκεί, παντού-
Κάτω από τις λεύκες και στον
δρόμο που ακόμη κι οι σκιές
είναι οι πρωταγωνιστές ενός κρυφού
θεάτρου..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου