ΥΛΙΚΕΣ ΣΥΜΠΟΝΙΕΣ,

Έχω μέσα μου ένα ποτάμι λέξεων που αντιβαίνει τις λογικές των πολλών και μακαρίζει την δική μου απελπισμένη ελπίδα.

Πώς να το εξηγώ; Ένας μοναχικός είμαι που συνηθίζει να σφυρίζει αδιάφορα κάθε που έρχεται η νύχτα και είναι πάνω στην γη και κάτω από τα όμορφα άστρα.

Αυτό δεν είναι ποίηση με κανέναν τρόπο. Είναι απλά τρόπος να επιβιώνεις μέσα στις δυνάμεις που εξαπολύει γύρω σου το Κακό και ο ιδεαλισμός σου δεν σε αφήνει συμπράξεις.

Μεταφυσικά αν το δεις είναι όπως να προσπαθείς να μεταφράσεις ένα λουλούδι στην καθομιλουμένη των αγγέλων.

Και αυτό από μόνο του αποτελεί μέγα και σπουδαίο εγχείρημα.. Στέκομαι στο φως μιας αστραπής και ατενίζω τον ορίζοντα όπως οι αισθήσεις μου θέλουν να καταγράψουν τον λόγο ενός αόρατου Θεού.

Εκεί εμμένω που οι άλλοι βλέπουν ύλη κι εγώ ένα μικρό πουγκί με γρόσια του λεξιλογίου.

Σαν να εξουσιάζομαι από μια μάνητα που έρχεται από μια μέθη μυστηριακή.

Και την υπαγορεύει ο Μάγιστρος Αόρατος Νους του Σύμπαντος.

Θωπεύω με την φαντασία μου το ελληνικό φεγγάρι..

Σε μια ιεροτελεστία που το γαλάζιο είναι χρώμα και παλμός της ψυχής.

**********************

Ορίζει μια παρήγορη πλευρά της ζωής η λογοτεχνία. Και όσο κι αν μερικές φορές γίνεται σκοτεινή κι απροσπέλαστη, τόσο έχουμε ανάγκη τους θησαυρούς της και τις ευαγγελικές ουτοπίες που κομίζει. Εκεί που το να σκηνοθετείς παραβαίνοντας την ζωή, σημαίνει να παίζεις κομπάρσος σε μια σκηνοθεσία της που επιδεικτικά σε αγνοεί.

Μετά είναι η Τέχνη με όλα της τα ψιμύθια που ονειροποιεί την πραγματικότητα και την γανώνει με εκείνο το νίκελ που την καθιστά άφθαρτη και δυναμική.

Προσπαθώ πάντα να έχω στόχο στην θεματική μου και προσηλώνομαι στα στιγμιότυπα που με καθηλώνουν και με εμπνέουν καταμαρτυρώντας μου την αλήθεια τους.

Αυτά που σαν ψηφίδες συνθέτουν, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, το έργο μου.

Επιμένω να το λέω: μην κάνετε την ποίηση έωλη μες τους ανέμους που παρασέρνουν σ’ ένα φρικτό πουθενά.

Δαγκώστε το φρούτο και μην φοβάστε το κουκούτσι του.

Αυτός που ξέρει να αναγνώθει, θα γευτεί με προσοχή τους χυμούς και θα αφήσει το κουκούτσι στο χώμα, να υποσχεθεί εκ νέου καρπό.

Αέναα θα ζητά η ποίηση έναν δρόμο που μας φέρνει πιο κοντά στον παράδεισο.

**********************

 
Ξόδεψα πολύ χρόνο για να ‘ρθω σ’ αυτή την ήσυχη σκέψη ότι όλα στέκονται εντός μου ταχτοποιημένα σαν να είναι να ακυρωθούν. Είναι η ζωή με τις αντιφάσεις της που σε πολιορκεί, αλήθεια σε πολιορκεί, και δεν φτάνεις ποτέ νικητής πουθενά. Έζησα έναν ήλιο ποιητικό. Τον πίστεψα τόσο που με κατέφαγε. Αλλά παράλληλα μου έδωσε τόση δύναμη και τόσο καθαρή ματιά που έγινε να υιοθετηθεί από μένα ολοκληρωτικά το μανιφέστο του- προσανατολίστηκα στον καημό μιας Ελλάδας. Και πικραινόμουν που ένιωθα ότι αυτή η πατρίδα μες τους αιώνες προδόθηκε, ήθελα να μεγαλουργήσει πάλι με την παιδεία της- αλλά έβλεπα το ράθυμο ″εγώ″ να λειτουργεί σαν τροχοπέδη σ’ αυτήν την πορεία που ονειρευόμουνα. Να τι γίνεται όταν εξαπλωθεί η κόλαση: το βόλεμα του οκνού. Πάνω σε μια μάντρα διάβασα το σύνθημα ″Ξυπνήστε ρε, κάποια στιγμή θα σας πάρουν και τους καναπέδες…″.. Ω πόσο δίκιο! Μήπως ο πυρήνας της υγιούς σκέψης και της υγιούς αντίδρασης είναι πάντα αναρχικός; Η πολιτική βάρυνε πάνω από τον τόπο σαν ένα σύννεφο που θα βρέξει δυστυχίες. Θέλω να σταθώ στο ύψος μιας τολμηρής θέλησης και να ανταμώσω με έναν λαό περήφανο που δεν δέχεται να του στερούν την λευτεριά του. Θέλω να εξοστρακίσω στο όνομα της δημοκρατίας, στο όνομα της ψυχής που θέλει να ζήσει λευκά και της ταιριάζουν οι πολλές αθωότητες. Ας είναι ρηξικέλευθα τα στιχάκια μου κι ας τολμήσει να υιοθετήσει μιαν προσήλωση στο μη ταπεινό η εποχή. Ας έρθουν οι ποιητικοί άνεμοι απολυμαντικοί να σαρώσουν το σκέλεθρο σώμα μιας αρρωστημένης κάστας σαλτιμπάγκων του φαιδρού που ξεπουλούν τα πάντα γιατί γι αυτούς τίποτα πια δεν είναι πατρίδα..

 Σ.Π

27.11.2011 



*******************************

Όλα τέθηκαν μέσα μου κάποια στιγμή υπό αμφισβήτηση- εκτός απ’ την ποίηση και την αθωότητα. Έτσι που όταν έγραφα, οι λέξεις μου ήταν τόσο φορτισμένες με σκέψη λυρικής ευθύτητας ώστε καταλάβαινα να είναι για μένα αυτός ο ρυθμός που συγκολλούνται οι λέξεις μεταξύ τους ρυθμός αναπνοής και μάλιστα λαχανιασμένης. Σαν να ανέβαινα στην πλαγιά ενός βουνού που ήξερα ότι επάνω του εδράζεται ένας ναός αρχαίος όπως που ήθελα να ρθω να προσκυνήσω.. Μαγική πορεία λοιπόν τα δρώμενα του λόγου. Πορεία προς ένα ανέσπερο φως. Και την ακολουθώ με σέβας στον Ιερό Σκοπό της, μιας και ξέρω ότι πρέπει να θυμηθείς το Μηδέν σου, πριν αρχίσεις να μαθαίνεις που σε οδηγούν οι αριθμοί... 

****************************

Η αγάπη μου είναι οι στιγμές, αυτές οι ζωντανές ψηφίδες που συνθέτουν της ζωής μας το πάζλ.

Χάνω την μουσική με τον τρόπο που την απορροφά ο έρωτας μέσα στα σώματα, ώσπου να βρεθούν σε ιερή συνουσία.

Αλλάζω το ύφος. Η γραφή με ξεπερνά. Σαν

να βαδίζω στον παράδρομο κι όμως να φτάνω

πιο γρήγορα στον μακρινό προορισμό μου.

Αν με διαβάζεται οχυρωθείτε πίσω από δηλητήρια που εξοντώνουν το μίσος και ζητείστε καταφύγιο στον ναό της ζωής..

******************************

Ο βαθμός που συνειδητοποιώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της ποίησης, έχει να κάνει με το πόσο ανοικτός είμαι στις επιρροές των στοιχείων που συνθέτουν ή γεννούν μια λέξη.

Θέλω να πω, ότι αυτή η αναζήτηση που πολλές φορές είναι το ίδιο το κορυφούμενο δράμα, μπορεί να πάρει πολύν καιρό και να αφήσει κατάλοιπο μέσα μου αυτό το κάτι του ανεκπλήρωτου που κάπως αλλιώς βολεύθηκε αλλά δεν αγγίχτηκε ποτέ η τελειότητα σαν σώμα και σαν κατακλείδα.

Καίει το φως απ’ όπου και να το κοιτάξεις.

Δεν το αντέχει ο αμφιβληστροειδής.

Η Αλήθεια η ίδια καίει.

Κάτι φορές αισθάνεσαι στο ποίημα σαν στο σπίτι σου και κάτι άλλες όχι.

Είναι αυτή η πορεία προς ένα πουθενά που σε κάνει ένα είδος πρόσφυγα μες την επικράτεια του λεξιλογίου.

Έζησα πάντα οπαδός μιας αντίρρησης.

Ίσως γιατί ήξερα, διαισθανόμουν, ότι αυτός που αντιδρά είναι ο πιο υγιής.

Έτσι με λύπη μου καταλαβαίνω ότι απ’ το 100% της ποιητικής παραγωγής εκείνα που θα μείνουν τελικά δεν θα είναι άλλο από ένα 10% ίσως- μπορεί και λιγότερα.

Γιατί ο στόχος ποτέ όπως του άξιζε δεν επετεύχθη.

Θα περιπλανιέμαι πάντα αναζητώντας την ποιητική μου πατρίδα.

***************************************

Συζητώ με τον εαυτό μου. Σιγά, ήρεμα. Καταλαβαινόμαστε. Κάτι φορές νομίζω ότι ποιητής σημαίνει να είσαι κάτι σαν φαροφύλακας. Πρέπει να συνηθίσεις την μοναξιά και την απεραντοσύνη του πελάγου. Έτσι και με την ποίηση. Την μοναξιά και την απεραντοσύνη των ιδεών. Ποτέ δεν θα κατακτήσεις κάτι άλλο από την μικρή λάμψη που στέλνει ο φάρος σου στα πλοία που ποντοπορούν κοντά σου αποφεύγοντας τον κίνδυνο που γεννά το πλησίασμα. Αναφλέγουν τα πάντα οι ιδέες που αγαπάς. Μα εσύ δεν τις αποφεύγεις: τις θέλεις όλο και πιο πολύ ώσπου να γίνει το βασανιστήριο αναπνοή σου. Κεκτημένη. Απαρέμφατο που σε κάνει να ζεις το υπερβατικό εξουσιάζειν..