Ο ήλιος ταρακουνάει όλες τις βάρκες του ορίζοντα.

Ο ήλιος ταρακουνάει όλες τις βάρκες του ορίζοντα.

   Πίσω

            Α

             π

              ό

                 κ

                  ά

                    θ

                     ε

                      αιωρούμενη

                                       σ

                                         κ

                                          έ

                                           ψ

                                             η

Λόγια γεννιούνται και πεθαίνουν πληρώνοντας

με απουσία την φυλακή

Που φτιάχνει η μελαγχολία για τον ποιητή της.

Πιπεριές στις γλάστρες, κίτρινα κόκκινα ρόδα, λεβάντα

Που δεν υποχωρεί μέσα στον γαλακτώδη αέρα

Που κομίζει εκδοχές των θαυμάτων.

Μαλακό χώμα και λεπτό

Σαν από μια επιδερμίδα τρυφερή της γης- μαλακιά ύλη

Που δεν αγοράζεται, μόνο διασπάται

Σε ονειρικές φούσκες- όπως αυτές που κάνουν τα παιδιά

Με το νερό και το σαπούνι.

Προς τα επάνω

                       Στην κόψη της μάντρας με το γαλάζιο

Μια τρίχα φτενή σαν που αιωρείται και την παρασέρνει

Ο νους μου ακόμα, τρέμει

Λίγο πριν φύγει προς την θάλασσα-

Νικημένη κι ατιμωμένη-

        Μια τρίχα ελπίδα

                                 ασθενική.