Ιωβηλαία έτη..

Ιωβηλαία έτη..

Έτι και έτι του λαού μου δεηθώμεν..

Καθηλωμένος ο δόλιος σε μία παλιά κεντρομόλο καρέκλα

Εσωζαλίζομαι εσωδιαβαίνω

Του νου μου τις φάρσες.

Δεν έχω αποφασίσει πιο και αν πραγματοποιηθεί με πονά

Περισσότερο. Δέος

Εκφράζουν οι λέξεις μου. Με κούραση πάω

Στων μελλοντικών μου χρόνων τα δρώμενα.

Οσμίζομαι άνοιξη- θάλλουν επικίνδυνα οι λόγχες των λουλουδιών.

Ο Xριστός πατεί επάνω στην θρυμματισμένη ουτοπία μου κι ανέρχεται

Αναστάς εις τους ουρανούς.

Η πόλη γύρω συνοφρυωμένη-

Δακρύζει από συγκίνηση, προσπαθεί να διώξει την ανθρώπινη θλίψη.

Οι πέτρες σκάζουν πυροτεχνηματικά.

Νενικήκαμεν!