Ζει με τον οβολό των λέξεων.

Δεν τον βοηθά η μνήμη του, γράφει 
ασυναίσθητα,

όπως μπαλώνει ένα ρούχο

Ή 
ψαρεύει στην θάλασσα.

Τα βράδια 
περπατά στα φεγγερά στενάκια

Του χωριού. 
Το φεγγάρι 
κλονίζεται

Και στέλνει ερμηνείες κρυφτού στον κατεργάρη αρουραίο.

Αγάπαγε μία μελαχρινή- στην ηλικία της θάλασσας·

Αγάπαγε τα όμορφα στήθη της

Και τις ολόχυμες άσπρες της γάμπες.

Την είχε φιλήσει στα κλεφτά και το αίμα του άναβε

Κάθε που το θυμόταν.

Τώρα ζει απομονωμένος σαν σκιά του παρελθόντος που δεν θα την σβήσει ο καιρός

Και κινείται ανάμεσα στον κόσμο σαν κάποιος 
ιερωμένος ερημίτης

Που ακολουθεί του έρωτα τις προτροπές.

Ζει με τον οβολό των λέξεων. Χρωστάει.

Τον έχει υπό την εποπτεία του ο θεός.

Του δίνει φώτιση να σκέφτεται αυτά που δεν νογούν οι άλλοι.

Κι εκείνος ευχαριστημένος μένει κάτω απ’ την κουβέρτα του, στην κρύα κάμαρα, μ’ ένα αχνό

Φως που τρέμει από συμπάθεια και έμπνευσης αγνή τρομάρα.