...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

11 Μαΐου 2013

θυμάμαι την φωνή σου που ήταν μουσική




Είναι ο κήπος, είναι η Άνοιξη και τα μεγάλα φυτά που μες την λιακάδα περιμένουν
να χαμογελάσουν γιατί επάνω τους κάθισε ένα ωδικό πουλί
και πλήρωσε το φως με το τραγούδι του.
Εσύ κοιμάσαι ακόμη και που σ’ αγαπώ δεν το καταλαβαίνεις
γιατί οι λόγχες σου κηρύττουν πόλεμο σε όλες τις ελπίδες μου.
Εγώ θυμάμαι την φωνή σου που ήταν μουσική
και με τον γλυκό σου τρόπο πλημμύριζε
της σελίδας μου την ανυπομονησία.
Δες: το Απίθανο κάποια στιγμή εκπληρώνεται και παίζει τα παιχνίδια της η Τύχη.
Ξημέρωσε. Όλες οι πλάνες θα διαλυθούν
όταν η μοναξιά φρυάξει επάνω στο κορμί της νύχτας.
Κάπου εκεί θα είμαι πάντα που η παρουσία είναι ντροπαλή και μόλις μετά βίας
εξακριβώνεται.



2 σχόλια:

nameliart είπε...

Η μουσική είναι εδώ..
τη συνθέτουν οι λέξεις
την ενορχηστρώνει το συναίσθημα
ρέει τις νότες της ανάμεσα απ' τις ρίμες και κάνει να πάλλονται οι χορδές και τα πλήκτρα των αισθήσεων..

Στρατή Μαέστρο σε χαιρετώ!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Μελίνα
κι εγώ σε χαιρετώ

ακούμε ίδιες μουσικές κάτω από τα σβησμένα φώτα της πόλης

ψυχές παράλληλες στην ζωή κι οδοιπορώντας προς το τέλος μιας κοπιαστικής ματαιότητας.

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου