Άσε τον αέρα να φυσάει, άσε τον αέρα..

Άσε τον αέρα να φυσάει, άσε τον αέρα..

Τα δέντρα είναι αιώνια νομίσματα· μ’ αυτά εξαργυρώνω

Την φύση.

« Είμαι φιλόδοξη μου είπες· θέλω όλους τους ουρανούς…»

Κούνησα το κεφάλι· ο χρόνος κάποτε δεν έχει υπόσταση.

« Έχεις τα φόντα να δημιουργήσεις τον πιο καλοστερεωμένο ουρανό αλλά

Ανακατεύεσαι με τα σύννεφα και σου ξεφεύγουν τ’ άστρα…»

Σε στενοχώρησα.

Δεν φανταζόσουν ότι δεν χωρούν

όλες οι αξίες μέσα σε δυο πεπαλαιωμένα δράμια.

Ζύγισες την σιωπή μου και την βρήκες πιο βαριά από την νύχτα.

Κοιμήσου κάποτε στην αγκαλιά μου ακολουθώντας

Νανούρισμα του φεγγαριού-

Κι όσο να λείψουν τ’ άστρα…