Ο χρόνος είναι παγίδα και η μνήμη είναι παγίδα
Και τα φιλιά είναι παγίδα κι όσα παίρνει ο άνεμος
Κι όσα παρασέρνει η οργίλη βροχή·
Ο θάνατος είναι πρωτόκολλό μιας δόξας εφησυχασμού
Ανάμεσα στις πορφυρές ματαιότητες..
Θυμάμαι το άρωμα όταν η πανσέληνος άναβε
Πάνω στην ταραγμένη θάλασσα, το θεόσταλτο χέρι
Να χαϊδεύει τα πεύκα έξω από την Εκατονταπυλιανή
Που αποκοιμήθηκε κλειδωμένη μέσα στην νύχτα
Και εξακριβωμένη κάτω από μια σκέπη ουρανό.
Τίποτα ο κόσμος τίποτα η ζωή.
Η ελπίδα τίποτα- μόνο το νερό που τρέχει
Επάνω στο αφράτο χώμα
Δνοφερόν και δυνητικά μόνον..
Πάρος 27.3.2013
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Escribes muy lindo.
Recuerdo el olor cuando la luna llena iluminaba
Con el mar en tempestad, la mano providencial..
Un beso.
Paty Carvajal
Me alegra corazones poéticos se unen, más allá de las fronteras y la mezquindad de la gente.
dulce beso.
Δημοσίευση σχολίου