Κατακόκκινη είναι η μοναξιά και λευκό και στιλπνό το έλεος.

Κάτι μισοσκοτεινιασμένα σοκάκια, Μάιου ησύχου, τρέχοντος έτους 2013,

Η θάλασσα μουρμουρά κάτι λογάκια ακατάληπτα-

όπως τα βράδια στην Περαία ή στην Πάρο 
λίγο πιο πάνω απ’ το λιμάνι της..

Λίθος συμπαντικός και μυσταγωγικό ακροκέραμο

Όπως βραδιάζει κι οι γωνίες του ουρανού 
σκοτεινιάζουν ασύμμετρα

Κατρακυλώντας το λιθάρι του Σίσυφου, πέτρες θανάτου.

Σπάει το κέλυφος της ελπίδας, αν καταλαβαίνεις από λόγια που δεν ερμηνεύονται

Κατακόκκινη είναι η μοναξιά και λευκό και στιλπνό το έλεος.

Οικουμενικά αν το δεις, 
ο κόσμος και σου ανήκει και μια μέρα θα σε θυσιάσει..