Ζωή είναι ο πόνος, ζωή είναι η δαγκωμένη χαρά
Μισή και αποκεφαλισμένη
Ώσπου να ‘ρθουν οι θύελλες
του θανάτου.
Θα ξυπνήσουμε μια μέρα μες σε
πελώρια φυλακή
Δεν θα μπορούμε να δούμε το
φως, θα κρυφακούμε
Τις ωραίες ομιλίες των
παιδιών, θα έχουν στεγνώσει
Οι θάλασσες, τα αρμυρίκια θα
πλαντάζουν λαβωμένα
Θα ακούγονται παντού που
βροντάνε κανόνια, δεν θα έχω αδερφό
Ο παρανομαστής των πόλεων θα
έχει διαιρεθεί με το θλιβερό,
Αίματα παντού θα κυλάνε
Κι ίσως μένει η ποίηση
νοσοκόμα των πληγωμένων να μοιράζει
Καταπραϋντικές κουβέντες και
λυσίπονα λόγια
Μες το απέραντο χωράφι το
οργωμένο
από την οργή των άπληστων..
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
nostalgia and regret.
one day at a time tomorrow the sun shines again.
kisses
© Piedade Araújo Sol
amanhecendo dias de profunda tristeza e alegria dyskoloapoktitis.
vamos suportar.
beijo doce.
Δημοσίευση σχολίου