Κατοικώ στην επιφάνεια της πραγματικότητας κι εσύ
κοιμάσαι μες τα χέρια μου
κοχυλένια
ιριδίζουσα
ζώσα ψυχή
ενός λατρευτικού λουλουδιού.
Από τα μαλλιά σου
χελιδονάκια λόγια πετούν
μες του ουρανού την φωλιά.
Χαρίζω σ’ όλους την μιλιά μου.
Ο χρόνος είναι ένα δίχτυ που οι μέρες
το τρυπούν
και στέκονται στο άρρητο
απείθαρχες,
φανατικά ιερές
και μόνες.
Το ατσάλι μιας σιωπής που δεν ορίζω
ματώνει τα χέρια μου – τα ξεπλένω
μες τον καημό του φεγγαριού
κι αγγίζω την λευκή, αγαπημένη κοιλιά σου.
Η νύχτα παίζει με τον πόνο μου – μια εικασία είσαι
που με ουτοπίες τράφηκε
και νέφη του λεξιλογίου που περπατώ…
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
en medio de los dolores de la luna
y tocar el blanco, amante de su vientre.
La noche jugando con mi dolor - una suposición que
que fue alimentado utopías
y las nubes de vocabulario que caminan ...
Que bellos versos!!!!
Un beso.
@ Paty Carvajal
el día es hermoso. la vida es dura. y afortunadamente, la poesía es terapéutica y paysilypi.Me encanta todo lo que me hace sentir la luz.Amo las lunas.Un beso dulce y gracias mucho!
Δημοσίευση σχολίου