Πρώτα ένας ξερός ήχος και μετά
Η σιωπή
Κι όπως να αντιλάλησε η κοιλάδα
Από την ντουφεκιά – το
πουλί
Πέφτει από το δέντρο και ούτε
που σαλεύει τα φτερά του-
Μόνο η ψυχή του κάθεται ακόμα
στο κλαδί και κλαίει…
Πρώτα η ζωή, η μαγική ζωή και
μετά
Ο φόνος, ο επιγραμματικός φόνος
κι όλα αλλάζουν καταμαρτυρώντας
Αθροισμένα κι άλλα μαρτύρια. Ακούω
Προσεκτικά το καθετί· ο νους
μου
Κυνηγά όσα η θλίψη βούλεται
να αποτελειώσει·
Και νικώ σε όλες τις αντιρρήσεις·
Νικώ γιατί αγαπώ την ζωή στην
πρώτη αγαπημένη αξία της..
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
είναι πολύ όμορφο ποίημα, Στρατή!
μέχρι το μεδούλι της ψυχής μου το μεταλαμπάδευσες
καλό μήνα να έχεις!
Βίκυ
ευχαριστώ!
Ας μπολιάζουμε ο ένας τον άλλον με ποιητικά αντισώματα-
ώ τι εμβόλια Θεέ μου!
Και να θυμηθούμε σήμερα λίγο τον Γιάννη Ρίτσο..
Γενέθλια θα είχε...
Καλό μήνα!
the poem is a cry to life.
and all deserve to live even if it is a bird.
kiss
Δημοσίευση σχολίου