Πουθενά δεν θα βρω το δίκιο μου.
Η στιγμή υπερασπίζεται το θάρρος της ανεμώνας
Και ο βράχος γίνεται ανθοδοχείο απρόσμενο.
Απαλό αεράκι χαϊδεύει την χλόη.
Είμαι εντεταλμένος πίσω να κοιτώ
Όπου η ιστορία ανασυνθέτει σφάλματα και τις ντροπές της.
Τελετές λιτές κάτω από το αινιγματικό φεγγάρι.
Τελετές λιτές κάτω από το αινιγματικό φεγγάρι.
Τα παιδιά πηδούν τις φωτιές και οι χορευτές με τα προσωπεία
γελούν και συννεφιάζει ο ουρανός.
γελούν και συννεφιάζει ο ουρανός.
Ανοίγει μια πόρτα της φωτιάς απ’ όπου πρόβαλε ο παντοδύναμος
πόνος.
Ο άνθρωπος που είμαι είναι μια σκέψη που δεν ευοδώθηκε να έχει αντίκρισμα.
Ρέπουν όλα προς το κατώι των στίχων
Όπου παλαιώνονται σαν το καλό κρασί.
Ευτυχισμένη η χρονιά εφέτος.
Και οι λέξεις ξεκλειδώνουν τα κελάρια των ουρανών..
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
ήπια τον υπόλοιπο καφέ μου,διαβάζοντάς σε-))))
εύχομαι ένα όμορφο ήρεμο ΣΒΚ-)))
Tυχερός και ευτυχισμένος
ο ουρανίσκος που δοκιμάζει
απ' το κρασί της ποίησης.
Χρυσούλα
σ' ευχαριστώ!
(Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πάω με τον καφέ- σαν κουλουράκι..
Χαχαχα αστειεύομαι!)
Να είσαι καλά εκεί στα βόρεια με τις ομορφιές!
barbakas
τυχερός όποιος μετέχει της ποίησης.
Σαν μια διαδικασία μύησης σε κάτι υψηλό!
Καλό βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου