Ο κόσμος μου έχει αγρύπνια και σύννεφο

Η σιωπή μεταφέρει αιματηρές θρυαλλίδες

Πάνω από τα ιμάτια των δέντρων.

Ένας τέτοιος σαματάς κι η νύχτα

Φιλοξενεί βατράχια

Που κοάζουν μεθοδικά

Κάτω από το ωραίο φεγγάρι.

Ο κόσμος μου έχει αγρύπνια και σύννεφο

Και ταξίδι μες την κοιλιά του σκοταδιού.

Όπως μια νύχτα στο Oryahovo

Το ποταμόπλοιο σφύριξε λίγο

Πριν δέσει κι οι νταλίκες πάνω του

γίνουνε κοντινές φιλενάδες.

Ιδρώσαμε μες τις καμπίνες φορτηγών. Πολλά χιλιόμετρα

Και όλοι άγνωστοι οι δρόμοι.

Ως την μακρινή Ουγγαρία οι ώρες είναι πολλές.

Δεν αντέχει ο άνθρωπος. Για ένα μεροκάματο θανάτου

Πήγα πολύ κοντά στην απώλεια

Και βάφτισα την ψυχή μου σε κάθε ανησυχία

Όσο να φτάσω πίσω στο γενέθλιο χώμα μου.

Η ποίηση σε όλα με κράτησε- πάντα αυτή με κρατάει

Και ντύθηκα χαράς φως και άγγιξα

Το πέπλο της κρυφής μου μύησης 
στον ήλιο.