ο Θεός μου ζητάει συμπάθεια

Εθελούσια παν' τα πουλιά να απορροφηθούν μες τον απέραντο ουρανό.
οι πρωινοί θόρυβοι κάνουν το φως να σαλεύει αγαλινά καθώς
η επικράτειά του διατρανώνεται.
τρεμίζοντας η νεόκοπη ψυχή της μέρας θέλει να φλυαρήσει γαλάζια.
στα επί γης, μια ψύχρα γέρνει πάνω στα αποκοιμισμένα δέντρα που καταπλακώνει.
βρίσκω το κοίλο μυστικό της ποίησης και με τα μάτια μου πριμοδοτώ τον άνεμο φωνή.
σκηνοθετούνε οι σκιές άφραστο φόβο.
η Αττική τσακίζει τα κλαράκια της.
αυτοκίνητα γεννούν ταχύτητες κι απομακρύνονται
πάνω στον γυαλισμένο δρόμο, κάτω από του μήνα την εξίσωση.
τονίζομαι με άπειρες περισπωμένες.
σε μια λατρεία ιδεών που τέθηκαν εκ νέου μες τον αμπελώνα του μυαλού
επανέρχομαι.
ο Θεός μου ζητάει συμπάθεια. είμαστε σύμμαχοι πλευρό πλευρό σ' έναν αγώνα
στο έργο των ψυχών και των ωραίων οραμάτων..