Κινούν τα νήματα των ελπίδων οι μαθητές του φεγγαριού

Τεντώνω το τόξο- ευθύβολα χτύπω

Μες την καρδιά της λησμονιάς.

Οι βοκαμβίλιες αφήνουν την αψάδα τους

Πάνω στο πέτρινο ντουβάρι

Ούτε ζημιά ούτε και κάτι που να διαγράφεται πυκνό

Σαν το σκοτάδι που ήρθε

Όταν σκοτώσει η νύχτα τα νυσταγμένα πουλιά της.

Χωρούν μες τον χρόνο

Πεμπτουσίες αγάπης και όνειρα

Και αγωνίες από  αυτές που πάντα θα έχει ο άνθρωπος

Καλουπωμένα λόγια και στίχοι που γεμίζουν πλησμονή

Καθώς ο ονειροπόλος που είμαι νομίζει

Θα λιποταχτήσει από το δόκανο της θλίψης.

Κινούν τα  νήματα των ελπίδων 
οι μαθητές του φεγγαριού

Το αργυρό φως του

Γράφει πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου

Την ιστορία της γειτονιάς που έζησε

Μέρες και μέρες μεγαλώνοντας 
τα ωραία παιδιά της..