Διαβάζω ένα άστρο

Διαβάζω ένα άστρο     έχει μπει για καλά ο Νοέμβριος

φυσάει κρυερός αέρας     ποιός το περίμενε

να πικράνει τόσο η αφιλότιμη ζωή;

Η οξεία κάνει τραμπάλα πάνω στις λέξεις

η τελεία θέλει στο πλάι της

κι άλλη συντρόφισσα

σαν τίποτα να μην τελειώνει αλήθεια

κι αυτό από μόνο του υπονοείται.

Διασταυρώνονται οι ιδέες κι όλες ανθρώπινα φθείρονται

μανία πιάνει το στρεβλό σε όλα να νικήσει

καιροδηλώνει το μαρτύριο του ουρανού την αύριο αιθρία.

Ξύνω το άσπλαχνο μολύβι μου, γράφω·

άνω τελεία που αρμόζει σε καθένα πόνο·

οι φίλοι μου ζουν φτωχικά πικραμένοι·

αν είναι να μιλήσω κάτι, ας είναι ουρλιαχτό.

Ελπίζω όμως πάντα σε μια άνθιση επαναστατική:

σαν να γεννιέται η φωνή μες από την σιωπή την άμετρη·

και όταν πάω να κοιμηθώ

χορεύουνε στον νου μου γράμματα

από ‘να λεξιλόγιο που με εμβρίθεια υπερβάλει..