Δορίκτητες αρετές κρατώ στα χέρια

Ανάμεσα σε μια ηλιαχτίδα και τα πεύκα που σκαρφαλώνουν την πλαγιά

Είναι τα σπίτια που στέκουν μαρμαρωμένα

Απορροφώντας ουρανό και συντροφικότητα.

Μιλούν τα σκοίνα και οι ανάσες του βουνού

Όπως που ντρέπεται η μέρα να χαμογελάσει.

Στραφταλίζει η θάλασσα με τον αφρό των κυμάτων της.

Ο Θεός κρύβεται φαίνεται στα ψηλά.

Η γνώμη που είχα για όλα μαλακώνει κι αλλάζει.

Δορίκτητες αρετές κρατώ στα χέρια και από αρχαία κοπή της γλώσσας μου έρχεται η φωνή.

Κοντοστέκομαι λίγο πριν του θανάτου την άβυσσο.

Μαραίνονται οι προσμονές αλλά εμένα οι ελπίδες μου θάλλουν και φλέγονται.

Κανοναρχώ στα αρχονταρίκια των μοναστηριών μου λόγους ρόδινους και ευκολοκατάληπτους ως πέρα αμπελώνες.