...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

21 Νοεμβρίου 2012

Δορίκτητες αρετές κρατώ στα χέρια




Ανάμεσα σε μια ηλιαχτίδα και τα πεύκα που σκαρφαλώνουν την πλαγιά
Είναι τα σπίτια που στέκουν μαρμαρωμένα
Απορροφώντας ουρανό και συντροφικότητα.
Μιλούν τα σκοίνα και οι ανάσες του βουνού
Όπως που ντρέπεται η μέρα να χαμογελάσει.
Στραφταλίζει η θάλασσα με τον αφρό των κυμάτων της.
Ο Θεός κρύβεται φαίνεται στα ψηλά.
Η γνώμη που είχα για όλα μαλακώνει κι αλλάζει.
Δορίκτητες αρετές κρατώ στα χέρια και από αρχαία κοπή της γλώσσας μου έρχεται η φωνή.
Κοντοστέκομαι λίγο πριν του θανάτου την άβυσσο.
Μαραίνονται οι προσμονές αλλά εμένα οι ελπίδες μου θάλλουν και φλέγονται.
Κανοναρχώ στα αρχονταρίκια των μοναστηριών μου λόγους ρόδινους και ευκολοκατάληπτους ως πέρα αμπελώνες.



2 σχόλια:

Unknown είπε...

Η γνώμη που είχα για όλα μαλακώνει κι αλλάζει.....
το κρατάω-))))
καλό βράδυ Στρατή(και αυτό πολύ όμορφο) -)))

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Να είσαι καλά Χρυσούλα! Να περνάς καλά!
Με φως πλημμυρισμένη..

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου