Σαν σκέψη φωτογραφική...

Ορίζει μια παρήγορη πλευρά της ζωής η λογοτεχνία. Και όσο κι αν μερικές φορές είναι σκοτεινή κι απροσπέλαστη, τόσο έχουμε ανάγκη τους θησαυρούς της και τις ευαγγελικές ουτοπίες που κομίζει. Εκεί που το να σκηνοθετείς παραβαίνοντας την ζωή, σημαίνει να παίζεις κομπάρσος σε μια σκηνοθεσία της που επιδεικτικά σε αγνοεί.

Μετά είναι η Τέχνη με όλα της τα ψιμύθια που ονειροποιεί την πραγματικότητα και την γανώνει με εκείνο το νίκελ που την καθιστά άφθαρτη και δυναμική.

Προσπαθώ πάντα να έχω στόχο στην θεματική μου και προσηλώνομαι στα στιγμιότυπα που με καθηλώνουν και με εμπνέουν καταμαρτυρώντας μου την αλήθεια τους.

Αυτά που σαν ψηφίδες συνθέτουν, απ’ όποια πλευρά κι αν το δεις, το έργο μου.

Επιμένω να λέω: μην κάνετε την ποίηση έωλη στους ανέμους που την παρασέρνουν σ’ ένα φρικτό πουθενά.

Δαγκώστε το φρούτο και μην φοβάστε το κουκούτσι του.

Αυτός που ξέρει να αναγνώθει, θα γευτεί με προσοχή τους χυμούς και θα αφήσει το κουκούτσι στο χώμα, να υποσχεθεί εκ νέου καρπό.

Αέναα θα ζητά η ποίηση έναν δρόμο που μας φέρνει πιο κοντά στον παράδεισο.