Θα περιπλανιέμαι πάντα αναζητώντας την ποιητική μου πατρίδα.

Ο βαθμός που συνειδητοποιώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της ποίησης, έχει να κάνει με το πόσο ανοικτός είμαι στις επιρροές των στοιχείων που συνθέτουν ή γεννούν μια λέξη.

Θέλω να πω, ότι αυτή η αναζήτηση που πολλές φορές είναι το ίδιο το κορυφούμενο δράμα, μπορεί να πάρει πολύν καιρό και να αφήσει κατάλοιπο μέσα σου αυτό το κάτι του ανεκπλήρωτου που κάπως αλλιώς βολεύθηκε αλλά δεν αγγίχτηκε ποτέ η τελειότητα σαν σώμα και σαν κατακλείδα.

Καίει το φως απ’ όπου και να το κοιτάξεις.

Δεν το αντέχει ο αμφιβληστροειδής.

Η Αλήθεια η ίδια καίει.

Κάτι φορές αισθάνεσαι στο ποίημα σαν στο σπίτι σου και κάτι άλλες όχι.

Είναι αυτή η πορεία προς ένα πουθενά που σε κάνει ένα είδος πρόσφυγα μες την επικράτεια του λεξιλογίου.

Έζησα πάντα οπαδός μιας αντίρρησης.

Ίσως γιατί ήξερα, διαισθανόμουν, ότι αυτός που αντιδρά είναι ο πιο υγιής.

Έτσι με λύπη μου καταλαβαίνω ότι απ’ το 100% της ποιητικής παραγωγής εκείνα που θα μείνουν τελικά δεν θα είναι άλλο από ένα 10% ίσως- μπορεί και λιγότερα.

Γιατί ο στόχος ποτέ όπως του άξιζε δεν επετεύχθη.

Θα περιπλανιέμαι πάντα αναζητώντας την ποιητική μου πατρίδα.