Στο φως μιας σκέψης..

Ακμαία είναι η θάλασσα και το ταξίδι μου

Ακμαίος ο ουρανός και η σκέψη

Το όνειρο και η αγάπη που σου ‘χω.

Τις άλλες μέρες η βροχή ξεπλένει τα λερωμένα φύλλα

Και τα τοποθετεί πάνω στο πάζλ της γης.

Εσύ λείπεις από τις σκιές της παρουσίας

Και είσαι μοναχική και ιερότερη τότε.

Τραγουδώ το λευκό προσωπάκι σου, τα μελαχρινά

Μαλλιά σου που αγγίζει ο άνεμος.

Ζήσε την μισαλλοδοξία των καιρών, ζήσε τον πόνο

Που φέρνουν οι εποχές, μα μην ξεχνάς

Την λατρεία που σου ‘χω.