Νέα Ιωνία, προσφυγική συνοικία μου..

Από το μέρος των κοπαδιών που χάθηκαν μέσα στα μαύρα σύννεφα

Ο Θεός ανοίγει το βορινό παράθυρό του

Και κοιτάζει ένα γύρω βαριεστημένα.

Ούτε το μεσημέρι έχει όνομα ούτε και η σιωπή

Που την καταμαρτυρώ ειλικρινά μες το ποίημα.

Δένονται κόμποι στην καρδιά μου

Οι πίκρες που έχω.

Και στο δωμάτιο εκεί

Με το αναμμένο πορτατίφ και τα πολλά βιβλία

Μια μουσική ακούγεται πιο σιγανή

Κι απ’ την ανάσα ενός που αποκοιμήθηκε απελπισμένος, κουρασμένος.

Νέα Ιωνία, προσφυγική συνοικία μου.. Κοιτώ δύο περιστέρια

Που ερωτεύονται πάνω στα κεραμίδια του σπιτιού.

Ο θάνατος δεν θα με καταβάλει αν φορέσω

λεοντή αισθημάτων,

Αν πω τα λόγια μου καταντικρύ στην θάλασσα, αν αφήσω

Να απολυμάνει το φως

Το φτωχικό τσαρδί μου

που χωράει απόψε χίλια όνειρα.