ΨΗΦΙΔΕΣ ΜΙΑΣ ΑΤΥΠΗΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ..

Μικρό ψέμα της αυγής πως η μέρα συνεχίζει
την αιωνιότητα ως το άπειρο-
αμφισβητούμενο ψέμα ακόμη και έτσι ας είναι-
διάτρητο από των πουλιών το ξύπνημα,
αναγκάζει τις αισθήσεις μου σε εγρήγορση.
ένα φανατικό αεράκι στεγνώνει την μουσική των ευκαλύπτων,
θρόισμα στρογγυλό πριν τα ζέψει όλα το φως
μες το άροτρο που έχει-
αν σηκωθείς νωρίς έλα μέτρα
τις πυγολαμπίδες της ποίησης πριν τις βλέπει κανένας
εδώ που ο κόσμος μαρτυρά την κρυμμένη χαρά του.
είμαστε άνθρωποι απλοί, ω τι αλήθεια μυστήριο
τι θαύμα να μοιράζουμε ψηφία του έρωτα
σαν να 'ταν να πεθάνουμε αμέσως- εκεί
που η φωνή σου ζει μες την φωνή μου
και πέρνουμε σκληρά μεροκάματα.
συμμετέχω σε παράξενες αγρύπνιες,
τοκίζοντας την αγάπη μου για τις λέξεις
και σεβόμενος
το κάλλος
των λουλουδιών. βρήκα
αυτό που μου έλειπε:
στίλβωμα επί των πραγμάτων και στο τέλος
τίποτα να μην είναι αδιαφόρετο που έλεγε η γιαγιά μου
μόνο να μένει ίζημα μιας καλλιέπειας που θα τονίσει
την ψυχή των αθώων στο φως.