Να χορεύουν οι ίσκιοι μας και πάνω στο λερωμένο ντουβάρι

Να χορεύουν οι ίσκιοι μας και πάνω στο λερωμένο ντουβάρι

Να δρασκελά σοβάδες γκρεμισμένους η φωνή

Του ήλιου που δύει.

Να υπάρχεις και να υπάρχω κι εγώ

Εκεί που οι μοναξιές ενώνονται και τέρπει με την παρουσία της η χίμαιρα.

Να λείπεις και να λείπω.

Να σου εξηγώ τους εγωισμούς των πόλεων, την στεντόρεια φωνή

Της απληστίας, να σε καιν' οι φιλοχρήματοι δράκοι.

Να πλησιάζουμε την νύχτα όπως ο χρόνος ταριχεύει τις αγάπες μας 
και τις αφήνει να πονάνε το μυαλό.

Να σε σπουδάζω- συνεχώς να σε σπουδάζω

Σαν ένα όνειρο που δεν το εξήγησα, σαν ένα απαρέμφατο που δεν εκάμφθη.

Να ζω στο μαυσωλείο της Ποίησης και να φυλλομετρώ σελίδες

Που τολμούν πραγματικότητες ακραίων παρομοιώσεων-

Μοναχικός σαν πάντα

Και προσηλωμένος μόνο σ’ εσένα.