ΜΕ ΤΟΣΑ ΜΑΤΙΑ..

Στον ουρανό απελπισμένα πουλιά γράφοντας με την κιμωλία των σύννεφων ένα όχι-



Το απόγεμα στέκεται βαρυσήμαντο τώρα που τίποτα δεν ξέρουμε-



Που έχουμε πολλά να πούμε και πολλά από μας να αναιρεθούν-



Καλπάζοντας ο λόγος σαν ένα αφηνιασμένο αλογάκι που το απειλεί ο χρόνος.



Κι εκείνος που έλεγε: «Την φαντασία αφήστε μου, την φαντασία..»

μέσα στις τσέπες του έκρυβε άχρηστα πράγματα:

λεξιλόγια αρχαία που τα κουβαλούσε ολοζωής-

τι τα θελε;



Επέμενε να γράφει με τον αλλιώτικο τρόπο που έχουν οι άνεμοι

να ξεφυλλίζουν ένα εύρωστο ρόδο.



Τα λόγια του

παράξενα ηχούσαν μέσα σε μια γήινη προφορική ομορφιά

που επαγγέλλεται ασυναγώνιστα η κάθε Άνοιξη.



Δεν θα τον καταλάβαιναν- το ήξερε..



Έτσι οργάνωνε μέσα στις μοναξιές του εκείνα τα μυστήρια

λυρικά θέατρα των ιδεών.



Κάτι φορές σαν μισοτελειωμένες παρτιτούρες

μουσικών που λες τους πρόδωσε η ζωή.



Κι άφηνε πάντα πάνω στο τραπέζι τα γυαλιά του-



(Έτσι κι αλλιώς με τόσα μάτια που είχε να κοιτάζει

όλα τα έβλεπε πολυδιάστατα πικρά..)

19.4.2009