Η όψη του κόσμου…

Απίθανο απλωμένο το απόγευμα:

ζεύει την λιακάδα σε ύμνο.

Άφταστο φως και όπως να εισχωρεί εντός της αδέξιας ύλης.

Αέναο τσούγκρισμα να προδώσουν όλα την μορφή τους.

Αφηρημένος χρόνος,

βραδυκίνητος.

Εισπράττει την μετάφραση των αισθημάτων.

Σύρονται τα αόρατα βαγόνια των εκπλήξεων.

Τροχοδρομούν.

Οι εικόνες ναυαγούν στον ορίζοντα· εύκρατες καθ’ όλα.

Τρέμουλο πάνω στα φυλλώματα, αήθη ψιθυρίσματα του αέρα.

Τα δέντρα συντηρούν αστειότητες.

Παρατηρώ: υπάρχει ένα θεόπνευστος ήλιος που μανίζει στην χλόη και τις φιστικιές.

Ένας κοκκινολαίμης φτιάχνει την ερασιτεχνική φροντίδα του Ωραίου.

Όλα καλώς!

Η διάρκεια των πάντων είναι βέβαιη και σκανδαλώδης.

Τα σπίτια στο προάστιο κολλούν το ένα πάνω στο άλλο ευτυχισμένα.

Οι σιωπές εντείνονται.

Σκεύος άχρηστο η λύπη.

Μέσα της μαγειρεύονται τα εξωφρενικά σενάρια.

Ατυχή και ερεβώδη.

Ολόγυρα οι σκιές κερδίζουν την σημασία τους- ξαφνικά και τελειωμένα.

Αυτή η όψη του κόσμου- αυτή…

27/1/2024

Όλες