Αναμετριέμαι με την στιγμή και μ’ ένα ρίγος

 Αναμετριέμαι με την στιγμή και μ’ ένα ρίγος

που βάλει εναντίον μου, κλεισμένος

σ’ ένα δωμάτιο ξορκίζω

την σιωπή κι αλαφροΐσκιωτος

ψυχανεμίζομαι αυτό που, αν λείψει,

ο κόσμος θα καταστραφεί

βασιλικός στην γλάστρα ή χαμένος παράδεισος..

Ενδύθηκα σάρκες εντυπώσεων

και ματαιοδοξίας ήπια ύδατα-

Τώρα πονάει το αίμα μου,

η γη το ίδιο περιστρέφεται η τρελή

γρήγορη όπως το καυτό ατσάλι.

Α ηθικό έρεισμα, προσήλωση

σε κείνο που με δυσκολία κατακτάς-

ανηφορικό δρόμο πήρα και στο πλάι μου

ούτ’ ένας

ζαλισμένος απ’ την οχλοβοή αδερφός

και που να θέλει για τα ιερά να παλέψει.

Έχει φαρμάκι ο κόσμος και που το ψυλλιάζεσαι ορμάς

μες τα όλα αν οι γενναιότητες σου περισσεύουν..

Και θες

από τις λέξεις πύρινες να σου παρασταθούνε-

Γιατί,

για μια ιδέα ζούμε και πεθαίνουμε

για μια εφόρμηση..